போராடி வெற்றிநடை போடு

வாணம் தொடலாம் வா நண்பா
வின்விலி செல்லலாம் வா நண்பா
நம்மால் முடியாதது என்ன இருக்கு
என்றும் எதிலும் வெற்றி நமக்கு
உச்சம் தொடும் வரை உறுதியோடு  போராடுவோம்
வா நண்பா உடைந்தாலும் இறுதிவரை போராடுவோம்
தோல்வவியோடு கைகோற்றுகொள்வோம்
அவமானங்களோடு உரையாடிக் கொள்வோம்
அச்சத்தை அப்படியே விட்டுச் செல்வோம்
வெற்றியை நோக்கி ஓடுவோம்
தோற்றாலும் புண்ணகித்தே தோற்றுவிடுவோம்
இறுதியில் திரும்பி பார்ப்போம்
நாம் போராடி வெற்றிநடை போட்டு வந்த பாதையை

கனவு சிதறல்கள்

சிறுவயதில் இருந்தே நம்முள் பல கனவுகள் சிறகடித்து கொண்டிருகின்றன ...ஆனால் அக்கனவுகள் எதனை பேருக்கு நிஜமாகின்றன ? ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு கனவுகள் ...".நான் கலெக்டர் ஆவேன்", என்று ஏழு வயதில் சொன்ன அதே குழந்தை பத்து வயதில் "நான் என்ஜினியருக்கு படிக்கபோகிறேன் "என்று கூறுகிறான் ...ஆனால் கடைசியில் அவன் படித்தது என்னவோ  ஆசிரியர் பணிக்கு தான் ...பெற்றோர்களின் வற்புறுத்தல்களும், சில குடும்ப சூழ்நிலைகளும்,இந்த சமூகத்தில் நடப்புகளுமே ஒரு மனிதனின் எதிர்காலத்தை நிர்ணகிக்கின்றன தவிர அந்த மனிதன் தன்னுடைய எதிர்கால கனவை நோக்கி சரியாக பயனிப்பதுயில்லை ...பிடித்தது கிடைக்காமல் போக படித்ததிற்கு ஏற்ற வேலை பார்த்து கொண்டிருப்பவர்களின் மனதில் கண்டிப்பாக அவர்களின் கனவு வேட்கை கனன்று கொண்டே தான் இருக்கும் ...இதனால் அவர்களின் வருங்கால சந்ததிகளிடம் தங்களுடைய ஆசைகளை துணிக்க ...அதுவே சங்கலிதொடராய்  நீண்டு பலருடைய கனவுகள் கேள்விகுறியாகுகின்றன.....இதனால் பாதிக்கபடுவது தனி மனிதன் மட்டுமல்ல  இந்த ஒட்டுமொத்த சமூகமும் தான் .

மரணத்தின் கைபிடியில்

மரணம் -அனைவருக்கும்  நிகழ்வது சாதாரணமே ....ஆனால் பல பேருக்கு பல மரணங்கள் சாதரணமாக நடைபெறுவதில்லை அதற்கு காரணம் விதியல்ல  நம்முடைய செயல் தான் என்பது பலபேருக்கு தெரியும் இருந்தும் நாம் அவற்றைப்பற்றி கவலை படவில்லை ....ஏனெனில் இன்றைய அவசர உலகில் கடிகார முள்ளின் பின்னாடியே ஓடிக் கொண்டிருக்கும் மனிதர்களாகிய நமக்கு ஒரு நிமிடம் நின்று ,நிதானமாக  சிந்திக்க கூட வாய்ப்பு இருப்பதில்லை ...காலையில் எழுந்தவுடன் அவசரமாக புறப்பட்டு வேலைக்கு சென்று இரவு வெகு நேரம் கழித்து களைத்து வீடு திரும்புகிறோம் ....மறுபடியும் அடுத்த நாளும் அதே ஓட்டம் ....மனைவி ,குழந்தைகள்,பெற்றோர்கள், நிம்மதி ,ஆரோக்கியம் என நமக்கு இன்றியமையாத எல்லாவற்றியும் இழந்து விட்டு இறுதியில் நம்முடைய வாழ்கையையும் எதோ ஒரு கட்டத்தில் தொலைய விட்டுவிடுகிறோம் ......பிறர்க்காக ஏதும் செய்யாமல் நமக்காக ,நம்முடைய சுயநலத்திற்காக போராடிகொண்டிருப்போம்...

நம்முடைய  வாழ்கையில் , நம்முடைய வருங்கால சன்னதிகளுக்காக புண்ணியத்தை சேர்க்காமல் ,நிறைய சொத்து  சேர்த்து வைத்து நம்முடைய வாழ்க்கையை தொலைத்து விடுகின்றோம் .... இறுதியில் மரணத்தின் தருவாயில் சிக்கித் தவிக்கும் பொழுது  நாம் நினைப்பது நம்முடைய வாழ்கையில் என்ன சாதித்தோம்  ! யாருக்கு என்ன செய்தோம் !!!    மரணிக்கும் தருவாயில் நல்லதை நினைக்கும் நாம் ஏன் நலமாக இருக்கும் பொழுது நினைப்பதில்லை .....

வாய்ப்பு

                 

                                                                 ஒரு மனிதனை சிறந்தவனாகவும், உயர்ந்தவனாகவும் மாறுவதற்கு காரணம் அவனுக்கு கிடைக்கும் வாய்ப்புகள் மட்டும் தான்.                   வரம் கொடுக்கும் தேவதைகள் வசந்தபோது தூங்கினேன்.               வந்தபோது தூக்கிவிட்டு வாழ்க்கையெல்லாம் ஏங்கினேன். காரம்மோடுக்கும் வாய்ப்புகளை கைகழுவி  வீசினேன் கைகழுவி வீசிவிட்டு காலமெல்லாம் பேசினேன்.                                  என்றார் மு. மேத்தா எனவே நமக்கு கிடைக்கும் வாய்ப்புகளை நழுவவிடாமல் வாழ்வில் உயர்வோம்.

யார் ஆசிரியர்?

     

                                                                 ஆசிரியர் என்பவர் நம் தவறை சுட்டி காட்டி அதை திருத்துபவர், மேலும் அந்த தவறை செய்ய விடாமல் நம்மை நல்வழிப்படுத்துபவர், நம் திறமைகளை ஆராய்ந்து அதை வெளிக்கொண்டுவருபவர், நமக்கான குறிக்கோளை வகுத்து தருபவர். நமக்கு தெரியாத ஒரு செயலை செய்ய சொல்லி தரும் ஒரு சிறு பிள்ளை கூட நமக்கு ஆசிரியர் தான்.எனவே நான் பிறந்தது முதல் இப்போது வரை என்னை அறவழியில் செல்ல உதவிய என் தாய் தந்தைக்கு, நண்பர்களுக்கும், என் ஆசிரியர் அனைவருக்கும் என் அன்பும் மரியாதையும் கலந்த ஆசிரியர் தினம் வாழ்த்துக்கள்.

ஆதலால் காதல் செய்வீர் உலகத்தீரே

பண்டைய காலங்களிலெல்லாம் ஒரு  பெண் குழந்தையைப் பெற்று விட்டால் என்றால் அவளால் தான் அந்த குழந்தை பிறந்தது என்றும் பெண் குழந்தை பிறந்ததற்கும் தந்தைக்கும் சம்மதமே இல்லை என்பது போன்ற ஒரு சூழலும் அறியாமையும் இருந்தது.
தற்போதைய காலகட்டத்தில் நாகரீக மாற்றத்தாலும் அதிகப்படியான மக்கள் கல்வியறிவு பெற்றிருப்பதாலும் இது குறைந்திருக்கிறது.
இருந்தாலும் எனக்குத் தெரிந்ததை பகிர்ந்து கொள்வது எனது கடமை என்ற நோக்கில் எழுதுவதே இந்த பதிவு...


பிறப்பு என்பது ஆணின் விந்துவிலிருந்து ஒரு செல் பெண்ணின் கருமுட்டையிலுள்ள ஒற்றைச் செல்லுக்குள் நுழையும் போது ஏற்படுகிறது.
செல்லில் 46 குரோமோசோம்கள் உள்ளன.இதனை 23 ஜோடிகளாகப் பிரிக்கலாம்.
23 ல் 22 குரோமோசோம்கள் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் ஒரே மாதிரியான அமைப்பைக் கொண்டிருக்கும்..
23 வது ஜோடி தான் இருவருக்கும் வேறுபடுகிறது.
ஆணிடம் உள்ள செல்லின் கடைசி ஜோடி   XY ஆகவும்.. பெண்ணிடம்  XY ஆகவும் இருக்கிறது.
கர்ப்பமுறும் போது தாய் தந்தை செல்கள் இணைகின்றன.
23 ஆண் குரோமோசோம்களும் 23 பெண் குரோமோசோம்களும் ஜோடி சேரும் போது ஆணின் விந்து செல்லிருந்து X தேர்ந்தெடுக்கப் படுகிறதா அல்லது Y தேர்ந்தெடுக்கப் படுகிறதா என்பதைப் பொறுத்துத்தான் குழந்தையின் பாலினம் அமையும்...
XX சேர்ந்தால் பெண் குழந்தையும்
YY சேர்ந்தாலும் ஆண் குழந்தையும் பிறக்கும்.
குழந்தையின் பாலினம் என்பது ஆணின் குரோமோசோம்களால் தான் நிர்ணயிக்கப் படுகிறது.
குழந்தை பெறுதல் என்பதில் இருவருடைய பங்களிப்புமே இருக்கிறது.
எனவே குழந்தைய பெத்துப் பாத்தா தான உங்களுக்கு என் கஷ்டம் தெரியும் என்று பெண்களும்..
 இந்த குழந்தை பொறந்திருச்சே அந்த குழந்தை பொறந்திருச்சே என வருத்தப் படாமல் ஆண்களும்....
நான் எனும் மடமையிலிருந்து நாம் எனும் வெளிச்சத்திற்கு வரும் போது தான் குடும்பம் வலுப்பெறும்...
குழந்தையும் வளமாய் வாழும்...

குழந்தை இல்லையே என ஏங்குபவரின் நிலையை நினைத்துப் பாருங்கள்  நீங்களெல்லாம் எவ்வளவு பெரிய பாக்கியசாலிகள் என்பது புரியும்...

மசக்கையும் இல்லை..
மாங்காய் தின்னும் ஆசையும் இல்லை..
வளைகாப்பு வளையல் ஒலி எதுவும் இல்லை.
ஆனாலும் குழந்தை பெறுகிறது குப்பைத் தொட்டி..

இந்த வரிகளை வாசிக்கும் போதே நம் மனம் இறுகிப் போகிறதென்றால் நேரில் பார்க்கும் போது எப்படி இருக்கும் நினைத்துப் பாருங்கள்...

கருக்கலைப்பு எவ்வளவு பெரிய கொடுமை...


தாய்மை என்றாலே புனிதம்...
அந்த தாய்மை எல்லா இடங்களிலும் வெல்லட்டும்...
பாலினம் கடந்த காதல் வென்றால் குடும்பமும் குழந்தையும் சேர்த்து இந்த பிரபஞ்சமும் முன்னேறும்...

அன்புள்ள ஆசானுக்கு

ஆசிரியர் தின விழாவிலே எங்கள் கல்லூரி முதல்வருக்காய் நான் எழுதி அவர் முன் அரங்கேற்றம் செய்த என் கவிதை...
கமல்ஹாசனுக்கு அடுத்து பல முறை தசாவதாரம் எடுத்தவர் நீங்கள் தான்‌...
தாய் தந்தைக்கு மகனாய்...
மனைவிக்கு ஏற்ற கணவராய்...
மகனுக்கும் எங்களைப் போன்ற மகள்களுக்கும் தந்தையாய்...
ஆசிரியர்களுக்கெல்லாம் நண்பணாய்...
ஆசிரியைகளுக்கெல்லாம் அண்ணணாய்...
தாளாளருக்கு தனயனாய்...
துணைத் தாளாளருக்கு தளபதியாய்...
புத்தகங்கள் எழுதிட்ட எழுத்தாளராய்...
கவி புனையும் கவிஞராய்..கலைஞராய்...
திரையில் நடிக்க தெரிந்த நடிகராய்...
மலரினும் மெல்லிய இதயம் படைத்திட்ட நல் இதயங்களே எனத் தொடங்கி பேச்சால் கட்டிப் போடும் பேச்சாளராய்...
பல அவதாரம் எடுத்திட்டவரே...
அவதாரங்கள் தொடரட்டும்...
அன்பு பெருகட்டும்...
ஆயுள் நீளட்டும்...
பல்லாண்டுகள் தொடரட்டும் உங்கள் அறியாமை இருளகற்றும் பணி.
ஆசிரியர் தின வாழ்த்துக்கள் ஐயா....

உதவி

               

                                                            பணம் இருந்தால் தூரத்து சொந்தம் கூட நெருங்கிய சொந்தம் ஆகும். பணம் இல்லையென்றால் நெருங்கிய சொந்தம் கூட தூரம் ஆகிவிடும். சொந்ததிர்கே உதவ மறுக்கும் இந்த சூழ்நிலையில் யாரென்று தெரியாத கேரளத்து மக்களுக்கு உதவிய சிறு பிள்ளை நிச்சயம் பாராட்ட படவேண்டியவர் தான். தான் சிறுக சிறுக சைக்கிள் வாங்க சேமித்த பணத்தை கேரளத்து மக்களுக்கு தர வேண்டும் என்ற எண்ணம் தோன்றுவது அரிது.  அந்த மாணவி செய்த உதவிக்காக பிரபல சைக்கிள் நிறுவனம் அவளின் எண்ணத்தை பாராட்டி சைக்கிள் ஒன்றை பரிசாக தந்தனர். அவளின் தொண்டு  மேலும் சிறக்கட்டும்.

ஆசிரியர் தினம்

அன்பு

             ஆறு வயது சிறுவன் ஒருவன் தன் நான்கு வயது தங்கையைஅழைத்து கொண்டு கடை  தெருவின் வழியே சென்று கொண்டு இருந்தான்.                                         ஒரு கடையின் வாசலில் இருந்த    பொம்மைகளை பார்த்து தயங்கி நின்ற தங்கையை பார்த்து 'எந்த பொம்மை வேண்டும்?' என்றான்.                                                                 அவள் கூறிய பொம்மையை எடுத்து அவள் கையில் கொடுத்து விட்டு ஒரு பெரிய மனிதனின் தோரனையுடன் கடையின் முதலாளியை பார்த்து "அந்த பொம்மை என்ன விலை?" என்று கேட்டான்.                                               அதற்கு சிரித்துக்கொன்டே அந்த முதலாளி, 'உன்னிடம் எவ்வளவு உள்ளது?"என்று கேட்டார்.  அதற்கு அந்த சிறுவன் தன விளையாட, சேர்த்து வைத்து இருந்த கடல் சிப்பிகளை தன் பாக்கெட்டில் இருந்து எடுத்து கொடுத்தான். இது போதுமா என்று கவலையுடன் கேட்டான். அதற்கு அந்த கடைக்காரர் அவனின் கவலையான முகத்தை பார்த்து கொன்டே எனக்கு நான்கு சிப்பிகள் போதும் என்றார். சிறுவன் மகிழ்யோடு தன் தங்கையோடு அந்த பொம்மையை எடுத்து கொண்டு சென்றான்.                                    இதை எல்லாம் கவனித்து கொண்டு இருந்த அந்த கடையின் வேலையாள் முதலாளியிடம். அய்யா ஒன்றுக்கு உதவாத சிப்பிகளை வாங்கிக்கொண்டு விலை உயர்ந்த பொம்மையை கொடுத்து விட்டீர்கள் என்றான்.                 அதற்கு அந்த முதலாளி அந்த சிறுவனுக்கு பணம் கொடுத்தால் தான் பொம்மை கிடைக்கும் என்று புரியாத வயது. அவனுக்கு அந்த சிப்பிகள் தன் உயர்ந்தவை. நாம் பணம் கேட்டால்வவன் எண்ணத்தில் பணம் தன உயர்ந்தது என்ற மாற்றம் வந்து விடும் அதை தடுத்து விட்டேன்.                என்றோ ஒரு நாள் அவன் பெரியவன் ஆகி இந்த சம்பவங்களை நினைத்து பார்க்கையில் இந்த உலகம் நல்லவர்கலால் ஆனது என்ற நல்ல எண்ணம் அவன் மனதில் தோன்றும்.                                                         ஆகையால் அவன் எல்லோரிடமும் அன்பு காட்ட தொடங்குவார். உலகம் அன்பினால் கட்டமைக்கப்பட வேண்டும் என்றார்.                                         அன்பு என்ற ஒரு வார்த்தையில் தான் இன்னும் இந்த உலகமும் உயிரங்களும் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறது.

உளறல்களுக்கு பேச்சு வடிவம் கிடைத்த மேடை

எங்க அம்மாவுக்கும் எனக்கும் உள்ள உறவு தொப்புள்கொடி உறவு
திருப்பூர் குமரனுக்கும் இந்த தேசத்துக்கும் உள்ள உறவு தேசியக்கொடி உறவு.
கணவனுக்கும் மனைவிக்கும் உள்ள உறவு தாலிக்கொடி உறவு.
இந்த மாதிரி எந்த ஒரு இணைப்பும் இல்லாமல் நண்பர்களிடையே மலர்ந்து மணம் வீசுகின்ற உறவு தான் நட்பு எனும் நேசக்கொடி உறவு.


இந்த வரிகளை என் வாழ்வில் எந்நாளும் மறக்க மாட்டேன் .
ஏனென்றால்
முதன்முதலாய்
தொலைக்காட்சி கேமாராவைப் பார்க்கிறேன்.
சந்தித்திராத கூட்டத்தை சந்திக்கிறேன்.
பெற்றோரை நீங்கள் பேசுவதைப் பார்க்க அழைத்து வாருங்கள் என்று சொல்லி கொடுக்கப்பட்ட சீட்டு இரண்டு கைப்பையிலே கண்ணுறங்குகிறது.


எட்டாம் வகுப்பு பாப்பா என்ன பேசப் போகுது என பார்க்கும் பெருங்கூட்டம்.
பேச்சாளர்கள் ஒவ்வொருவரின் பெயரையும் ஒருஙங்கிணைப்பாளர் வாசிக்க என் பெயரை மட்டும் காணவில்லை.
அழுகை கலந்த பயம்.

எல்லா பெயரும் சொல்லி முடித்த பிறகு மேடையில் இருக்கின்ற பேச்சாளர்களின் பெயரையெல்லாம் சொல்லிவிட்டேன்.
இந்த மேடையில் ஒரு  கத்தி அமர்ந்திக்கிறது என்று சொல்லி என்னை அறிமுகம் செய்தார்.

இப்படியெல்லாம் சொல்லுகிறாரே திக்காமல் ஒழுங்காக பேசி முடிப்போமா எனும் பயம் ஆழ்மனதில்...
பேசும் போது லியோனி ஐயாவிடம்
உங்களுக்கு எதாவது கஷ்டம் னா அதப்போய் உங்க அம்மா அப்பா கிட்ட சொல்லுவீங்களா.
இல்ல உங்க அண்ணன் தம்பி கிட்ட சொல்லுவீங்களா.
சொல்ல முடியாதுங்க ஐயா.
நமக்கு ஏற்படுற கஷ்டத்தையும் நஷ்டத்தையும் பகிர்ந்து கொள்ளக் குடிய உறவு ஒன்னு இந்த உலகத்துல இருக்குணா அது நட்பா மட்டுந்தாங்கயா இருக்க முடியும் என நான் இந்த வரியை முடிக்கும் போது அரங்கமை கையொலியால் நிரம்பிப் போனது.
இதற்குப் பின் லியோனி ஐயா என்னிடம் என்ன பத்தி எப்டிமா இவ்ளோ கரக்டா தெரிஞ்சு வைச்சுருக்க என கேட்ட போது ஒரு குழந்தையோட மனது தாய்க்கு தான் தெரியும்.
தாயோட மனது புள்ளைக்கு தான் தெரியும்.
அது போல ஒரு பேச்சுத் தலைவரோட மனசு இன்னொரு பேச்சாளருக்கு தானங்கய்யா தெரியும் என சொல்லினேன். மீண்டும் அரங்கம் கையொலியால் நிரம்பியது.
எப்படியொ வெற்றிகரமாக பேசி முடித்து விட்டேன் என்னும் மனமகிழ்வோடு
 சிறந்த பேச்சாளருக்கான விருதையும் அந்த அரங்கத்தில் வாங்கி விட்டேன்...

முதன்முதலாய் தொலைக்காட்சி காட்டிய கொடுத்த அணுபவம் தற்போது கூட இதை எழுதும் போது அந்த நினைவுகள் ஊசலாடிக் கொண்டே செல்கிறது.


நினைவுகள் மகதாதானவை தான்..

அஞ்சல் குறியீட்டு எண்

       

                                                          அஞ்சல் குறியீட்டு எண் அல்லது பின்கோடு என்பது இந்தியாவில் அஞ்சல்துறைகாக அலுவலகங்களில் பயன்படுத்தப்படும் எண் ஆகும். இந்த முறை ஆகஸ்ட் 15 1972ஆம் நடைமுறைக்கு வந்தது. இதில் மொத்தம் ஆறு எண்கள் உள்ளது. அஞ்சலக சுட்டு எண்ணின் முதல் இலக்கம் அஞ்சலகம் அமைந்துள்ள மண்டலம். இரண்டாவது இலக்கம் உள் மண்டலம். மூன்றாவது இலக்கம் மாவட்டத்தையும் குறிக்கிறது. இறுதி மூன்று இலக்கங்கள் குறிப்பிட்ட அஞ்சலகத்தை குறிக்கும்.

மனிதாபிமானம்

 தெரசா ஒரு நாள்  ஒருவரிடம் இல்லாதவருக்காக உதவி கேட்க அவரோ உமிழ் நீரை உமிழ்ந்தார் ஆனால் அன்னையோ கோப படாமல் எனக்கு இதை தந்து விட்டீர்கள் அவர்களுக்கு ஏதாவது உதவி செய்யுங்கள் என்று கேட்ட தெரசா வாழ்ந்த இந்த ஊரில் ஏழைகளுக்கு உதவ அனைவரின் உள்ளம் மறுக்கிறது.                             ஒரு நாள் பேருந்து நிலையத்தில் நின்று கொண்டு இருந்தேன் அப்போது ஒரு மெலிந்த உடலும், அழுக்கான துணியையும், தடுமாறிய நடையும் உடைய முதியவர், ஒருவரிடம் பிச்சை கேட்க அவரோ கண்டு கொள்ளாமல் திரும்பி கொண்டார் அந்த ஈமுதியவரோ பாவமாக மீண்டும் தடுமாறி சென்று விட்டார். நான் அவரை தேடி போய் என்னால் முடிந்த பணத்தை தந்து உதவினேன். இன்றைய சமுகத்தின் அவலமே இது தான். இல்லாதவர்க்கு உதவ நம்மில் பலருக்கு மனம் வருவதில்லை காரணம் கேட்டால் அவர்கள் கூறும் விடையோ கோபம் அளிக்கிறது.  அவர்கள் இவர்களை ஏமாற்றிவிடுவாங்களாம். மாதம் முன்னூறு ரூபாய்க்கு போனுக்கு டேட்டா கார்டு போடுவோம், இருநூறு ரூபாய்க்கு பீட்ஸா வாங்கி மூன்று துண்டுகள் சாப்பிட்டு ஒரு துண்டை குப்பையில் எரியும் நாம் இல்லாதவருக்காக ஒரு பத்து ரூபாய் கொடுத்தால் ஏமார்ந்துவிடுவோமாம்.