நிலவொளியில் உன்முகத்தைச்
செதுக்கி அதை
விண்வெளியில் பரப்பிவைத்தேன்
இருளொளியில் அது புாிந்த
புன்னகையால்
அந்தச் சூாியனும் வோ்த்ததடி!
உன்னைக் கண்டுமகிழ
எழுந்துவரும்
சூாியனைக் கண்டு
வெட்கி மறைந்தாயோ
என் வெண்ணிலவே?
நீ நட்சத்திரப் பூச்சூடும்
அந்தி மாலையில்
பகலும் மயங்கிக் கரும்
மலையிடையே வீழுமடி!
உன் கண் இமைகளும் பேசுமடி!
காதல் மொழிகளை அள்ளி வீசுமடி!
நின் செவ்விதழில்
நழுவும் தேன் துளியைத்
தென்றல் சிதறடிக்க
உயா் வண்டுகளாய்ப்
பருகினரே எம்புலவா்!
சந்தனத் தேன் அடையாய்ப்
பிறந்ததடி சங்கத் தமிழ்!
களவுக் காதலிலே
பைந்தமிழே நின்
பாா்வைக்கெனக்
காத்திருந்தோா் பலகோடி!
கடலுக்கும் என்னே காதலடி!
இருமுறையும் உனை அணைக்க
முயன்றமையில் தோல்வியம்மா!
ஆழியின்மேல் சினந்தானே வள்ளுவன்
குமாியிலே
கடலும் தாழ்ந்ததடி அவன் காலடியில்!
வாழ்விற்கு இலக்கணமாய் நின்றவளே
நீ வழக்கொழிவாய் என நினைத்தோா்
வாயடைத்துப் போயினரே!
யாா் கண் பட்டமையோ உன்மேல்?
நீ தேய்ந்து
தேகம் இழைத்ததென்ன விந்தையடி!
காதல் கொண்டோா் பிாிவு வாின்
சிறு மணித்துளியும் ஓா் யுகமாம்!
சற்றே பிாிவு வர
சங்குவளை உன் இடையின்
மோதிரமாய் ஆச்சுதோ?
என் செல்வச் சிறுமகவே!
வண்ணக் களஞ்சியமே
நீ வற்றாத ஜீவநதி!
பித்த மொழி பிதற்றும்
ஊராா் அறிவரோ நினதுயா்வை?
இருமணமும் இணைந்துவிடத்
திருமணம்தான் மீதமடி....
நம் கரணம் காணாமல்
என் கண் இமைகள் மூடிடுமோ?
நம் வாழ்வு துவங்கும் முன்
என் வாயில் அாிசி விழுந்திடுமோ?
உலகமெல்லாம் பரவிய உனக்குத்
தோழமையே இல்லையெனில்
பனங்கருக்குக் குதிரையிலே
நான் ஊா்ந்துவர, வரும் குருதி!
குருதிப் புனல் பாயக் கல்லும் கரையுமடி!
கல்லிலோ நீ பிறந்தாய்?
உன் கருவறையோ கனியமுதம்!
ஊா் அறியாத் திருமணமோ யாம் செய்வோம்?
கந்தருவம் வடபுலத்துப் பெரும் பழக்கம்
உலகோா் மலா் தூவ!
உள்ளம் இணையுமடி!
உயிாிலே நாம் கலப்போம்!
இன்பத்தை நீ அளிக்க
உறு பொருளினை யான் தேடி
அறத்திலே நாம் நின்றிடுவோம்!
- இது தமிழ்க் காதல்
செதுக்கி அதை
விண்வெளியில் பரப்பிவைத்தேன்
இருளொளியில் அது புாிந்த
புன்னகையால்
அந்தச் சூாியனும் வோ்த்ததடி!
உன்னைக் கண்டுமகிழ
எழுந்துவரும்
சூாியனைக் கண்டு
வெட்கி மறைந்தாயோ
என் வெண்ணிலவே?
நீ நட்சத்திரப் பூச்சூடும்
அந்தி மாலையில்
பகலும் மயங்கிக் கரும்
மலையிடையே வீழுமடி!
உன் கண் இமைகளும் பேசுமடி!
காதல் மொழிகளை அள்ளி வீசுமடி!
நின் செவ்விதழில்
நழுவும் தேன் துளியைத்
தென்றல் சிதறடிக்க
உயா் வண்டுகளாய்ப்
பருகினரே எம்புலவா்!
சந்தனத் தேன் அடையாய்ப்
பிறந்ததடி சங்கத் தமிழ்!
களவுக் காதலிலே
பைந்தமிழே நின்
பாா்வைக்கெனக்
காத்திருந்தோா் பலகோடி!
கடலுக்கும் என்னே காதலடி!
இருமுறையும் உனை அணைக்க
முயன்றமையில் தோல்வியம்மா!
ஆழியின்மேல் சினந்தானே வள்ளுவன்
குமாியிலே
கடலும் தாழ்ந்ததடி அவன் காலடியில்!
வாழ்விற்கு இலக்கணமாய் நின்றவளே
நீ வழக்கொழிவாய் என நினைத்தோா்
வாயடைத்துப் போயினரே!
யாா் கண் பட்டமையோ உன்மேல்?
நீ தேய்ந்து
தேகம் இழைத்ததென்ன விந்தையடி!
காதல் கொண்டோா் பிாிவு வாின்
சிறு மணித்துளியும் ஓா் யுகமாம்!
சற்றே பிாிவு வர
சங்குவளை உன் இடையின்
மோதிரமாய் ஆச்சுதோ?
என் செல்வச் சிறுமகவே!
வண்ணக் களஞ்சியமே
நீ வற்றாத ஜீவநதி!
பித்த மொழி பிதற்றும்
ஊராா் அறிவரோ நினதுயா்வை?
இருமணமும் இணைந்துவிடத்
திருமணம்தான் மீதமடி....
நம் கரணம் காணாமல்
என் கண் இமைகள் மூடிடுமோ?
நம் வாழ்வு துவங்கும் முன்
என் வாயில் அாிசி விழுந்திடுமோ?
உலகமெல்லாம் பரவிய உனக்குத்
தோழமையே இல்லையெனில்
பனங்கருக்குக் குதிரையிலே
நான் ஊா்ந்துவர, வரும் குருதி!
குருதிப் புனல் பாயக் கல்லும் கரையுமடி!
கல்லிலோ நீ பிறந்தாய்?
உன் கருவறையோ கனியமுதம்!
ஊா் அறியாத் திருமணமோ யாம் செய்வோம்?
கந்தருவம் வடபுலத்துப் பெரும் பழக்கம்
உலகோா் மலா் தூவ!
உள்ளம் இணையுமடி!
உயிாிலே நாம் கலப்போம்!
இன்பத்தை நீ அளிக்க
உறு பொருளினை யான் தேடி
அறத்திலே நாம் நின்றிடுவோம்!
- இது தமிழ்க் காதல்
